Wet van Murphy, toegeschreven aan Edward A. Murphy (1918–1990), luidt “Anything that can go wrong, will go wrong” (alles wat fout kan gaan, zal fout gaan). Zo’n heerlijke tolkafspraak op locatie had ik vandaag.
Daar sta ik dan, voor de ingang van een vrouwengevangenis met een medewerker van de Raad voor de Kinderbescherming. Er wordt flink verbouwd en ons wordt medegedeeld dat wij aan de achterkant van het gebouw naar binnen kunnen. In de auto en hop…naar de achterkant gereden. Eenmaal ter plekke…. “Oh, nee dat is jullie foutief medegedeeld”. “Jullie moeten de ingang aan de zijkant hebben”. In de auto en hop… richting zijkant. Eenmaal ter plekke… “Oh, nee jullie moeten naar de parkeerplaats en een busje komt jullie dan ophalen”. Oké, naar de parkeerplaats. Zegt de medewerker van de Raad van de Kinderbescherming “nu ze aan het verbouwen zijn is het telkens een crime om hier binnen te komen”. Mee eens. Wachtend op de parkeerplaats… geen busje in wegen of velden te zien. Ah, daar komt een iemand aanlopen. “Mevrouw, werkt u hier?” Ja? “Wanneer komt er een busje om ons op te halen?” Busje? Geen antwoord in de trant van “Busje komt zo” maar “die komt maar een paar keer per dag om de zoveel tijd langs”. Euh? “Weet u wat, ik zal even voor u bellen”. Fijn!!! “Oh nee, jullie staan op de verkeerde parkeerplaats, daar en daar moet jullie zijn”. Pfffff… In de auto en hop… richting de andere parkeerplaats. YES! We zien een busje en worden naar binnen gereden.
“Goedemorgen mevrouw, Ik ben van de Raad voor de Kinderbescherming en dit is de tolk, Dhr. Aydin”. “Ook goedemorgen, wat komen jullie doen?” Onze ogen verwijden zich. “Ik zeg geen woord zonder mijn advocaat erbij!” “Gisteren hebben wij op jullie gewacht en kwamen jullie niet en vandaag is hij er niet en staan jullie hier.” Tussen ons gezegd… Mijn afspraak om te tolken stond inderdaad op gisteren maar werd op het laatste moment verzet naar vandaag. Raad voor de Kinderbescherming gaat navraag doen. Blijkt dat men bij de Penitentiaire Inrichting een en ander niet goed gecommuniceerd te hebben. Raad voor de Kinderbescherming belt de advocaat, belt de planning van de Raad voor de Kinderbescherming en maakt een nieuwe afspraak. We nemen afscheid en vertrekken. Op dat moment is het lunchpauze en komen de vrouwen van de arbeid terug. Een fluitsaldo komt over ons heen. Ik lach maar vriendelijk maar voel mij een beetje ongemakkelijk. We stappen in de bus samen met een gedetineerde die net vrij komt. Zij heeft een stapel foto’s in de hand en kijkt weemoedig naar een kindje. Ik zie aan de omgeving dat het een Spaanstalig land is en voel met haar mee. Eindelijk vrij, naar huis. Dan wordt de chauffeur gebeld…blijkt dat men vergeten is onze paspoorten terug te geven. Weer met het busje terug om de paspoorten op te halen. Ik stap in mijn auto en vraag mij al glimlach lachend af hoe de volgende afspraak zal verlopen. #geweldigberoep heb ik toch!
www.dji.nl/informatie-voor-scholieren-en-studenten/vrouwen-in-de-gevangenis.aspx